April 2007

We zijn al weer 14 dagen thuis. Hoe voelt het om na deze reis weer het dagelijks leven terug in Nederland te hebben. Vreemd moet ik zeggen, als of ik nog met een been in Japan ben, en mijn andere been in mijn vaderland. Wat missen we? Ten eerste natuurlijk Dave en de gehele familie. Ten tweede het eten, want na het eten van de Japanse keuken zijn een beetje het gevoel van onze kookkunsten kwijt. Ten derde zien we een groot verschil tussen ons leven hier in Nederland, de agressie op straat, het vuilnis, de grofheid en het geen respect meer hebben voor elkaar. Japan is natuurlijk geen perfect land, want onderhuids zal daar ook agressie zijn, maar wat respect betreft kunnen wij nog veel leren. Een opgestoken vinger krijgen in het verkeer is weer enkele keren deel van mijn dagelijkse ritje naar mijn werk geweest.

Hoe verder? ...we hebben goede afspraken met Dave gemaakt, een keer in de 14 dagen willen we elkaar even op internet zien, gewoon even die handkus en die glimlach. Voor de rest gewoon spontaan als de behoefte er is. Ik moet zeggen dat na dit weekend het weerzien op internet voor mij emotioneel was, het zien van Dave was heerlijk maar ik merk dat ik nog niet over mijn gemis heen ben. Het heeft ook weer even tijd nodig om met beide benen op de Nederlandse grond te komen.

Er zijn nog van die dagen dat er spontaan een huilbui komt, maar bij het zien van de foto ´s toch ook dat heerlijke gevoel dat we dit allemaal hebben meegemaakt. Wat een fantastische ervaring en wat hebben we genoten van dit samenzijn. Die gedachten maken het gemis zachter. Voor andere ouders een advies om vooral veel foto´s te vragen, zodat het gevoel van delen aanwezig is.

Juni 2007

Alweer een jaar geleden dat Dave naar Japan vertrok om daar te leven met zijn vrouw Mayuko. Terugkijkend op dit jaar kan ik wel zeggen dat ik mijn gevoelens niet meer kan ontkennen. Ik vind het moeilijk! Ondanks het gewone fijne leventje, mijn thuis, mijn gezin, mijn werk en sociale contacten komt er altijd wel weer een moment van leegte en emotie los. Altijd op de gekste momenten schiet ik vol en altijd als het niet uitkomt, net alsof Dave vanuit Japan even mijn aandacht wil. Je denkt dat flink zijn je helpt, dat praten helpt, dat huilen helpt en als je er niet aan denkt hoop je ook niets te voelen.

Maar eerlijk gezegd, je weet dat hij gelukkig is, dat hij toekomstplannen maakt, aan kinderen wil beginnen e.d. maar waar sta jij als moeder in dat plaatje? Dave heeft gezegd: ik heb maar een echte OKASA (moeder) en dat ben jij! Wist ik wel, maar om het te horen doet me goed, love you!

Een toekomstplaatje wat zonder eigen keus is bijgesteld, en ook heel gezond want elk kind gaat zijn eigen weg. Maar deze is wel erg ver weggegaan. Ik zoek geen excuus meer in verzachtende woorden van anderen. Je bent toch in Japan geweest, je weet NU hoe hij leeft, je weet dat hij gelukkig is, je hebt toch internet e.d. allemaal van die goedbedoelde en lieve woorden om jou innerlijke gemis te verzachten.

En dat is ook het enige gevoel, niemand kan het verzachten en immers er zijn ergere dingen in het leven. Allemaal terecht, maar het bijstellen van je leven moet ook betekenen dat je met die gevoelens moet leren leven. En soms kan ik dat absoluut niet, dan is de afstand gewoon te groot en te ver weg. Dan tellen de kilometer als een grens tussen de werkelijkheid.

Ik heb door de contacten met anderen wel een beter gevoel gekregen, hoe een emigrant (expat) denkt, die heeft geen tijd bij het vertrek om de emoties van de familie leden te verwerken. Er moet nog zoveel worden geregeld. Er zijn zoveel nieuwe indrukken in het land van hun toekomst. Achterblijvers willen graag aandacht voor hun emoties, willen het ook begrijpen waarom iemand uit hun nabijheid vertrekt, een begrip wat niet altijd mogelijk is.

Mei 2008

De geboorte van onze eerste kleinzoon Reo.

Wat een prachtige moment om te voelen dat je Oma bent. Een beetje onwennig omdat je eigenlijk alleen maar per Skype kan kijken naar dat lieve koppie. De momenten zijn indrukwekkend en mooi.

Het vooruitzicht om straks in December hem echt vast te houden maakt me blij.

Wat een geweldig weerzien op 27 december 2008 op Osaka Airport.

Na anderhalf jaar kon ik Dave weer vasthouden, het gevoel was als vanouds vertrouwd en liefdevol. Ik was zo blij met het weerzien dat ik niet kon geloven dat weerzien zo lang heeft geduurd, voelde nog een keer echt aan hem, gelukkig ik had hem echt in mijn armen.

Dave, Carolien en ik gingen met de bus naar Kobe om daar te wachten op de ontmoeting met onze kleinzoon Reo en mijn schoondochter Mayuko. Voor het eerst zou ik mijn ventje in mijn Obasan armen kunnen nemen, wat voor gevoel zou dat geven, was ik echt de Oma die ik wilde zijn.

Ja, in die veertien dagen was ik oprecht de Oma van Reo. De kleine man heeft mijn hart geopend door zijn lach, zijn vrolijkheid en de knuffels die hem kon geven. Hij ruikt naar een baby, kruipt en staat als een Baby, en vooral te weten dat hij echt mijn kleinkind is, dat gevoel heeft me niet verbaasd maar diep geraakt. Oma zijn op afstand, doet pijn, maar ik weet dat elk moment in ons verdere leven Reo mij als zijn Oma zal zien.