Juli 2014
Frans, de vader van Dave en Wesley mocht als verrassing met Robert ten Brink naar Japan. Na een herseninfarct was het belangrijk voor hem om wat positieve dingen te ondernemen. Zijn vakantie in Japan, het weerzien van Dave en zijn gezin hebben zeker bijgedragen voor een tijdelijk herstel. Hij was superblij, na zijn terugkeer is hij helaas niet hersteld van zijn ziektes. Helaas is Frans in april 2020 overleden. Maar de mooie herinneringen zijn gebleven. R.I.P. Frans
Oktober 2014
De reis naar Japan gaat eindelijk beginnen. Vol van verwachtingen, maar ook vol met spanning pakken we onze koffers. Eindelijk na bijna 5 jaar niet in Japan te zijn geweest is het zover! Tussen de jaren hebben we onze zoon nog een keer gezien in Nederland voor een onverwachtse familiegebeurtenis. Een week even met hem alleen doorbrengen gaf ook weer de kracht om te wensen en te sparen voor deze reis. Tussendoor is er altijd een goed Skype contact.
Vaak denken mensen dat doe je wel even, echter ondanks hard werken is het niet altijd mogelijk om financieel deze kosten te dragen. Daarnaast is er een tijd en cultuur verschil. In Japan werken betekend ook weinig vrije dagen en veel regelen vrij te krijgen.
Hetzelfde geldt voor ons, twee werkgevers die allebei bereidwillig moeten zijn om de planning zo te maken dat we buiten alle planningen van collega’s de ruimte hebben om deze verre reis te maken.
Oktober 2014
Wat is er in de tussentijd na ons laatste bezoek gebeurd? Eigenlijk het belangrijkste, een derde kleinzoon geboren. Je realiseert je dat je oma bent van drie kleinzoons, Reo van 6 jaar, Kyle van 4 jaar en Alan van anderhalf jaar.
Hoe zal ik nu deze reis omschrijven door in Japan te zijn, Ongelooflijk mooi, leerzaam en adembenemend. Maar vooral emotioneel door het weerzien. De omhelzing met mijn zoon…..Prachtig om hem weer vast te houden. En het moment dat ik ongeduldig uit de auto stap en voor mijn oudste kleinzoon van 6 jaar sta.
Hij kijkt me vragend aan, kijkt naar zijn moeder en pakt me beet. Heftig maar prachtig. En Kyle kent mij niet.. dan alleen van foto’s en Skype….Hij vlucht nog even weg. En dan de omhelzing met mijn schoondochter zo prachtig en lief. Alan de jongste is net zo vreemd voor mij dan ik voor hem…en toch smelt ik hem te mogen knuffelen. Kyle komt later mijn richting op en als of het nooit anders is geweest het is goed, meer dan goed!
De dagen waren fantastisch we hebben kwaliteit tijd gehad met onze kleinzoons. Dierentuin in, park uit, samen elke dag eten en vooral veel knuffelen en lachen. Ik geloof dat ik niet kan omschrijven met welke woorden wat deze reis betekend heeft. De liefde die zo wederzijds is ook al zitten er jaren van gemis tussen. De band die we hebben opgebouwd met ons gezin in Japan, de Japanse familie die ontzettend hun begrip hebben getoond voor ons gemis, het respect en vooral de liefde hebben ons doen smelten. Eigenlijk zijn we gewoon een grote familie, dat voelt dankbaar. Er is misschien wel afstand in kilometer, maar niet in onze harten.
Het afschuwelijk afscheid heeft een keerzijde dat je altijd terug moet kijken wat je wel hebt, en dat het onvoorwaardelijke liefde is. Onze oudste kleinzoon heeft er veel weet van gehad dat we afscheid moesten nemen hij beseft wie we zijn! Die pijn, dat afscheid maakt me nog altijd keer op keer verdrietig, zie ik hem huilen zijn blik in zijn ogen vergeet ik nooit. Zijn woorden “Don’t Go”!