Monique

Tijdens zijn backpack avontuur in Australië had Dave een Japanse vrouw ontmoet. Toen hij na 7 maanden terugkwam in Nederland bleef hij verlangen naar haar en een ander leven. Japan zou zijn thuis worden. De emigratie werd een feit in Juni 2006.

Door het vertrek van Dave is niet alleen zijn leven veranderd, maar ook dat van het gezin waar hij is opgegroeid.

Een ingrijpende verandering voor iedereen, niet alleen degene die vertrek maar ook voor de achterblijvers. Onbegrip, teleurstellingen en ook verwachtingen. Het gemis en de heimwee, maar vooral hoe ga je om een emigratie? Het belangrijkste is respect naar elkaar, blijven communiceren en tijd vrij maken om het contact te behouden.

Dit is mijn verhaal vanaf 2006 tot heden 2024.

Voor degene die gaan emigreren is er voldoende informatie via internet , ook zijn er veel boeken geschreven. Maar wat is er voor een achterblijver van iemand die emigreert?

In 2006 ben ik gaan zoeken naar informatie omdat ik die behoefte had om te lezen, maar ook om te leren met deze emigratie om te gaan. In de jaren 60 waren een oom en tante geëmigreerd naar Australië. Destijds waren de overige familieleden altijd aan het praten over Australië. Mijn oma ging van het gespaarde geld voor 6 weken naar haar kinderen en kleinkinderen. Die verhalen kwamen boven toen onze zoon vertrok naar Japan.

Aangezien er géén informatie was ben ik zelf een website gaan maken met diverse onderwerpen en tips voor zowel degene die vertrokken was, maar ook voor de achterblijvers. Al doende leerde ik omgaan met het feit dat er vreugde is bij het weerzien en pijn bij het afscheid.

De website kidsoverzee was niet meer van deze tijd. Daarnaast waren er veel veranderingen zoals kleinkinderen, het overlijden van Dave zijn vader en zelfs de acceptatie van een emigratie. We leven in het NU, later is nog ver en vroeger voorbij.

Hoe voelde het voor mij als moeder?

Net als iedere ouder had ik mijn verwachtingen en toekomstplannen. Je stelt ze bij in de loop van je leven. Dave was altijd al een jongen die zijn eigen gang ging, een oude geest in volwassenheid. Na zijn reis heb ik natuurlijk ook gehoopt dat hij met zijn vrouw in Nederland kwam wonen. Dat zoiets dan niet gebeurt is een teleurstelling waar ik mee heb leren leven.

Maar in het begin was ik toch erg verdrietig, en vond het redelijk zwaar. Door mijn houding van gemis kwam er wel afstand tussen ons. Niet alleen de afstand in kilometers, er waren irritaties e.d. Dave nam sowieso niet veel contact op, later is het beter geworden, maar bij tijd en wijlen is er een soort van radiostilte.

Ik gaf hem later meer de ruimte om ook zijn weg te vinden in Japan, maar het voelde rouwig en pijnlijk. In de loop der jaren ga je inzien dat het leven altijd zo loopt zoals het loopt. Mijn leven is natuurlijk erg veranderd, maar mijn sociale leven laat niets te wensen over. Het gezin in Japan had voor mijn gevoel ook echt dichterbij moeten zijn, de kleinkinderen en hun leven. Dat het anders is gelopen is jammer, maar niet meer zo'n groot gevoel als in het begin. Er is nu acceptatie en vrede in mijn hart. En natuurlijk zijn er momenten dat mijn familie met hun kleinkinderen leuke dingen doen (ook nu ze ouder worden) terwijl voor mij zulke momenten niet zijn weggelegd dan alleen om de zoveel jaar.

Eigenlijk emigreer je als ouder een stukje mee naar het land van je kind. En heb ik geleerd van Japan te houden, zijn leven is in Japan en dat is goed. Alles heeft tijd nodig, en als ik terug kijk naar 2006 en 2024 is het geruststellend dat ik onvoorwaardelijk Dave zijn moeder ben, en de Oma van mijn kleinkinderen.